|
خلاصه ای در مورد کیک بوکسینگ
درباره کیک بوکسینگ یا به تعبیری رشته ای که هم اکنون پرطرفدارترین استایل رزمی حال حاضر جهان است، مطالب مختلفی به رشته تحریر درآمده است.
در اوایل دهه ۷۰ میلادی، بزرگسالان آن روز رزمی جهان، مثل بیل والاس، چاک نوریس، والرا و ... روش مبارزه ای جدیدی را ابداع کردند که در آن از ضربات دست و پا به شکلی مؤثر و کاربردی در دفاع و حمله بهره گرفته می شد.
شیوه های مبارزاتی فول کنتاکت، سمی کنتاکت، لایت کنتاکت و لوکیک اصلی ترین روش هائی هستند که یک کیک بوکسور می تواند در تمامی آنها به تبحر لازم رسیده و هم زمان بتواند در سیستم های مختلف رینگی و غیر رینگی در مسابقات مربوطه شرکت کند.
در شیوه مسابقات فول کنتاکت، ورزشکاران مرد تنها به استفاده از دستکش اکتفا می کنند. گاهی اوقات، کیک بوکسینگ را به عنوان یک سبک رزمی در نظر می گیرند اما در بسیاری مواقع، کیک بوکسینگ تنها یک رویداد رزمی متشکل از مجموعه ای قوانین مبارزاتی است.
گروهی از ورزشکاران از دیگر استایل های رزمی هم ممکن است علاقمند به حضور در مسابقات کیک بوکسینگ باشند. از آن جمله می توان به سانشوکاران و بسیاری از رزمی کاران سبک های رزمی ژاپنی اشاره کرد.
نکته قابل توجه وجود قوانین متعدد برای انواع مسابقات کیک بوکسینگ است و این که از هر سنی می توان می توان به کیک بوکسینگ پرداخت. ولی مسئله مهم این است که تا ۱۸ سالگی، استفاده از کلاه محافظ سر همواره توصیه شده است.
در کشورهای مختلف دنیا، کیک بوکسینگ به اشکال مختلف وجود داشته است که به برخی از آنها اشاره گذرائی خواهیم داشت.
▪ آدی تادا (Adi thada) یا کیک بوکسینگ هندی: نوعی کیک بوکسینگ که در آن ضربات زانو، آرنج و حمله با پیشانی وجود دارد.
▪ لت وی (Lath wei) یا کیک بوکسینگ برمه ای: هنر رزمی سنتی برمه با تأکید بر اجرای ضربات زانو، آرنج و سر. تمامی نقاط بدن ممکن است در یک حمله مورد استفاده قرار بگیرد. نام دیگر آن ”باندو کیک بوکسینگ“ است.
▪ Pradal serey: جد احتمالی موی تای!
▪ موی تای (تای بوکسینگ): هنر رزمی سنتی تایلند که امروز شهرت جهانی یافته و ضربات زانو و آرنج در آن مجاز است.
▪ کیک بوکسینگ ژاپنی: مشابه موی تای اما با سیستم امتیازدهی متفاوت (مسابقات K.۱)
▪ کیک بوکسینگ آمریکائی: مشابه کیک بوکسینگ ژاپنی و فول کنتاکت کاراته با شیوه امتیازدهی متفاوت.
▪ فول کنتاکت کاراته: در برخی موارد از محافظ های بدن برای مسابقات و تمرین استفاده می شود.
▪ ساواته (کیک بوکسینگ فرانسوی): استفاده از کفش در مسابقات مجاز است.
▪ سانشو ـ ساندا (کیک بوکسینگ چینی): شامل تکنیک های کاربردی سایر استایل های رزمی به همراه فنون درگیری و پرتاب ها.
▪ شوت بوکسینگ: شکل ژاپنی کیک بوکسینگ که در آن پرتاب و درگیری مانند ساشو مجاز است.
▪ Yaw yan (کیک بوکسینگ فیلیپینی): رقص مرگ نام مناسبی برای کیک بوکسینگ فیلیپینی است. ورزشی مشابه موی تای.
می توان به انواع متعدد دیگری از کیک بوکسینگ نیز اشاره کرد، ولی همان طور که اشاره شد، تفاوت اصلی همگی آنها در نوع قوانین مسابقاتی است. در عین حال بسیاری از این استایل ها اساساً خود را کیک بوکسینگ نمی دانند! و استفاده از نام کیک بوکسینگ تنها برای ملموس تر شدن آنها نزد عامه است.
واژه کیک بوکسینگ اولین بار توسط ”نوگوچی اسامر“ که یک برگزارکننده مسابقات رزمی در ژاپن بوده برای انواع مختلف ورزش های مشابه به موی تای و کاراته در دهه ۱۹۵۰ ابداع شد.
این اصطلاح بعداً در آمریکا به شکل خاص به کار رفت. در بیستم دسامبر سال ۱۹۵۹، یک دوره مسابقات موی تای بین فایترهای تایلندی در سالن آساکوزای توکیو برگزار شد.
فردی به نام ”تاتسویا مادا“ که پیش از آن ”نیهون کمپو کاراته دو“ را ابداع کرده بود از علاقمندان به موی تای محسوب می شد، زیرا قصد داشت مسابقات کاراته را مطابق با قوانین فول کنتاکت برگزار کند. در آن زمان قوانین کاراته کنترلی اجازه نمی داد تا مبارزین ضربات را به طور کامل به یکدیگر وارد کنند. او از مدت ها قبل درباره ابداع روش مبارزاتی جدید، ایده هایش را مطرح کرده بود.
سرانجام در نوامبر ۱۹۵۹ او ”کاراته بوکسینگ“ را به عنوان یک ورزش جدید مطرح کرد. یامادا برای معرفی ورزش جدید خود، تای بوکسورهای تایلندی را دعوت کرد. تا آن زمان ـ یامادا تنها کاراته کائی بود که به تای بوکسینگ علاقمند شده بود.
او با نظارت یک قهرمان سابق موی تای، به مطالعه فنون و روش مبارزاتی تای بوکسینگ پرداخت.
دوازدهم فوریه سال ۱۹۶۳، روزی خاطره انگیز و تاریخی برای رزمی جهان است زیرا در آن روز ورزشکاران کاراته و موی تای در سالن ورزشی لومپینی تایلند به مصاف یکدیگر رفتند.
سه کاراته کا به اسامی ”تاداشی ناکامورا“، ”کنجی کوروساکی“ و ”آکیوفوجی هیرا“ در مقابل سه حریف تای بوکسور قرار گرفتند و در پایان نتیجه ای تقریباً باور نکردنی کسب شد. تیم کاراته ژاپن با نتیجه ۲ بر ۱ حریفان موی تای کار را مغلوب کرد!
نوگوچی و کنجی کوراساکی (یک مربی کیوکوشین) با مطالعه موی تای و تلفیق آن با کاراته، روشی را ابداع و آن را کیک بوکسینگ نامیدند. پرتاب و ضربه با سر در ابتدا با هدف متمایز این روش مبارزاتی از موی تای، مجاز شمرده می شد ولی در ادامه غیرمجاز دانسته شد.
برای اولین بار در سال ۱۹۶۶، آزامو نوگرچی، انجمن کیک بوکسینگ را تأسیس کرد و در ادامه اولین مسابقات کیک بوکسینگ در یازدهم آوریل ۱۹۶۶ در ازاکا برگزار شد.
تاستویامادا در سال ۱۹۶۷ درگذشت ولی در دوجوی او هم چنان ترتیب و پرورش کیک بوکسورها ادامه داد.
به تدریج کیک بوکسینگ در ژاپن توسعه یافت و مورد توجه تلویزیون قرار گرفت. تاداشی ساوامورا، جزء اولین گروه قهرمانان سرشناس کیک بوکسینگ محسوب می شود.
البته پس از مدتی با بازنشستگی و کناره گیری ساوامورا از مسابقات حرفه ای، اقبال عمومی و توجه تلویزیون به کیک بوکسینگ کاهش یافت، تا این که سرانجام در سال ۱۹۹۳ K ۱ موجودیت یافت.
در سال ۱۹۹۳، کازویوشی ایشی ـ (بنیان گذار سیدوکان کاراته)، K ۱ را تحت قوانین کیک بوکسینگ ابداع کرد. در این سال بود که مجدداً کیک بوکسینگ به شهرت گذشته دست یافت و به تدریج در آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا و نیوزیلند رواج پیدا کرد.
البته در سال ۱۹۷۸، یان پلاس، انجمن کیک بوکسینگ هلند (NKBB) را به عنوان اولین سازمان کیک بوکسینگ جهان تأسیس کرده بود و در دهه ۱۹۷۰ نیز بیل والاس که از قهرمانان کاراته ایالات متحده بود به این روش می پرداخت.
امروزه دو سازمان معتبر در دنیا، مسابقات کیک بوکسینگ را در دو بخش حرفه ای و آماتور، برگزار می کنند. (ISKA WAKO) که از این میان سازمان WAKO تنها سازمان برگزارکننده مسابقات کیک بوکسینگ است که بخش آماتور آن مورد تأئید GAISF (گایسف) قرار گرفته است.
برای اولین بار کیک بوکسینگ واکو در مسابقات داخل سالن ۲۰۰۷ ماکائو حضور یافت و شورای المپیک آسیا آن را به رسمیت شناخت. | 
